St Patrick en andere vrienden

Heee!

25 februari. Een woensdag waarop ik om 12:00 uur rustig zou beginnen met mijn les Organisational Change begon iets anders dan andere woensdagen. Om half 11 stond de wekker, ik kijk op mijn telefoon en ineens zit ik in een andere WhatsApp-groep 'Dublin' dan waar ik al in zat. Twee jongens van Morado (studenten zaalvoetbalvereniging Nijmegen voor de onwetenden) hebben om een uurtje of vijf 's nachts twee tickets geboekt naar Dublin om St Patricks Day mee te maken. Gelukkig bleven ze wel wat langer dan een dag en mocht ik na vier dagen St Patty's ook nog vier dagen met deze jongens op stap. Top! Dat was de gedachte nadat ik me gerealiseerd had dat het niet teveel problemen zou veroorzaken dat m'n zusje het weekend volgend op St Patty's ook hier zou zijn. 

Eigenlijk is St Patty's heel simpel precies wat ervan wordt verwacht. Alles is groen, er zijn ontelbaar mensen op straat (zeker in het Temple Bar district) en nuchtere Ieren zijn moeilijker te vinden dan Wally. Nadat Ijff en Rory eenmaal aangekomen waren, een taxi gepakt hadden, gearriveerd waren en er door Rory de nodige slokken alcoholische versnaperingen achterover waren gegooid was het tijd om het centrum in te gaan. Nergens kwamen we normaal binnen totdat we de kans zagen om achter twee meisjes aan te sneeken waardoor de bouncer ons ook niet meer kon weigeren. 

Hierboven een kleine impressie.

Eenmaal de tent in Temple Bar verlaten, Rory verloren te hebben, een andere tent ingekomen te zijn, is het ons op onverklaarbare wijze gelukt om een van de drukst bezochte pubs in Temple Bar binnen te komen, Rory weer terug te vinden en allen thuis te komen.

De volgende dag stond natuurlijk de St Patty's hangover party op het programma bij Howl at the Moon. Een club waar ik nog veel te weinig over vertelt heb aangezien je er elke woensdag alle drankjes voor €2,50 kunt krijgen. Ja, dit is inclusief Cola, Pints, Whiskey (met een e want ik zit in Ierland), Desperados etc... Dit tezamen met een stel Amerikanen en ons groepje heeft geresulteerd in een nacht die niet meer te vergeten valt. Iets in de trant van after-party, internaat, landlady en boetes. 

Dank voor deze topweek!

De jongens eenmaal vertrokken, mijn zusje eenmaal aangekomen hebben we ook wat van de natuur gezien van Ierland. Samen met m'n zusje ben ik naar dezelfde plek gegaan als waar ik twee weken eerder met Maud, Malou, Koen en Stefan heen ben geweest, die mij ook een weekendje vanuit Nederland zijn komen opzoeken. Howth: een vissersdorpje in de buurt van Ierland dat bekend staat om de mooie cliffen. Hoewel ik ook hier het een en ander over zou kunnen schrijven denk ik dat de foto's meer zeggen dat de duizend woordjes.

 

Maud, Malou, Koen, Stefan en Janneke ook bedankt voor de gezellige weekenden en tot over twee maandjes alweer!

See Ya!

Dublin, een wereldstad

Hoihoi,


Het is alweer een tijdje geleden, maar wellicht heb ik deze tijd nodig gehad om te ontdekken dat Dublin dan toch echt een wereldstad is. Hoewel er maar iets meer dan een half miljoen mensen wonen, gebeurt er toch genoeg. Na ontzettend veel leuke dingen meegemaakt te hebben zijn er ook wat smetjes op het blazoen. Een beats koptelefoon om drie uur 's middags van het hoofd getrokken van een huisgenoot, een vriend met een mes bedreigd en in de pub worden vertelt dat jij en je vrienden onder handen worden genomen als we de jas van deze jongeman niet teruggeven. Onnodig om te zeggen dat we deze niet hadden.

Het wordt dus tijd om Dublin zo nu en dan te verlaten, want the grass is always greener at the neighbours. Een tripje naar Malahide, een dorpje wat te bereiken is door een half uur met de trein te reizen, is gepland. Wat me hier vooral van is bijgebleven is dat het strand leuk was en dat we Willie Wartaal hebben leren kennen.


Het tweede tripje had zeker z'n meerwaarde door alle beproevingen die dit tripje onderweg met zich meebracht. Al fietsend naar de hoogste pub van Dublin: Johhnie Fox. De beproevingen op zowel fysiek en mentaal gebied ontstonden doordat Ierland net iets meer heuveltjes heeft dan een gemiddeld Nederland. Menno, chapeau!

Wat me echter het meest bij is gebleven is de trip naar Great Sugarloaf Mountain. Enerzijds omdat ik net een uur terug ben van deze enerverende berg, anderzijds vanwege de achtbaan van emoties, zoals ze dat zo mooi noemen.

Na alle gezamenlijke activiteiten de afgelopen anderhalve maand (dat ging snel) had ik de behoefte om eens alleen erop uit te trekken. Zo gezegd, zo gedaan. Om half negen ging de wekker, net iets vroeger dan gepland, omdat mijn headphones gisteren kapot gingen en ik zeker weten nieuwe moest hebben, omdat anders Google Maps mijn muziek niet kon onderbreken. De weg vinden, daar werk ik nog aan. Om 11 uur met een 2L fles water, koekjes, broodjes en het Ireland Lonely Planet boekje vertrokken op zoek naar deze berg, die zo'n 30 km van mijn huisje ligt. Het plan was zeer eenvoudig. 30 km heen, ongeveer 2,5 uur lopen naar de top en terug, 30 km terug. Hoewel je 30 km normaal in anderhalf uur zou moeten redden, maken de hiervoor beschreven heuveltjes het net iets lastiger en twee uur later was ik volgens Google Maps op de plaats van bestemming. De berg kon ik onderweg al geringe tijd zien, maar het begin van het wandelpad was toch nog niet present. Nog eventjes door fietsen dacht ik zo. Het noodlot sloeg toe. 30 km van huis af, ergens in een natuurgebied, krijg je dan een lekke achterband. Na de nodige scheldwoorden schieten er wat zinnige gedachten door m'n hoofd. Er zijn een aantal opties. De eerste was naar huis lopen. 30 km, zo'n vijf uur normaliter, met fiets schat ik zo'n zes uur. Berg op, berg af, schatting wordt aangepast naar 6,5 uur. Optie een valt af. Optie twee: ik drop m'n fiets, zoek de eerste beste bus naar Dublin en koop een nieuwe fiets. Nettokosten zullen zo'n 80-100 euro zijn schat ik. Optie twee valt af. Ach, er zal vast een treinstation in de buurt zijn en je zal vast net als in Nederland gewoon je fiets mee de trein in kunnen nemen. Het eerste gedeelte viel ietwat tegen, het tweede gedeelte was spot on. Het dichtstbijzijnde treinstation was 7 km verder. Ellende: anderhalf uur lopen en vervolgens van het treinstation in Dublin nog drie kwartier naar huis, met een kapotte fiets in je hand. Toch was dit de beste optie.
Na dit alles overwogen te hebben schoot me te binnen dat die berg er nog altijd was. Na een korte rekensom zou ik rond 17 uur bij het treinstation kunnen zijn als ik die berg even op en af zou rennen. Zo gezegd, zo gedaan. Berg op, ontzettend mooi uitzicht over de zee gehad, even lunchen, en weer terug. De terugweg werd iets lastiger gemaakt door minuscule hagelsteentjes die door keiharde wind in m'n gezicht sneden. 10 minuten later was ik er blij mee, omdat het zo'n mooie regenboog oplevert als de zon dan schijnt.
Eenmaal beneden aanbeland begon mijn tripje naar het station van Bray, waar ik de trein heb gepakt, via hier in Dublin ben beland en vervolgens thuis ben aangekomen.
Enigszins trots op mijn fietstocht van 30 km en mijn wandeltocht van in totaal 20 km ben ik toch wel. Zeker, omdat het bellen van een taxi geen moment door mijn hoofd is gegaan...

Tot slot heb ik ontzettend veel zin in het weekend over twee weken, als mijn maatjes hier zullen zijn. Wellicht volgt er dan meer.

See ya!

De efficiëntie van de Ieren

Heyyy,

Anderhalve week later. Waar beter te beginnen dan anderhalve week geleden, aan het einde van mijn eerste week, voorbereidend op het Erasmus introductiefeest. Het resultaat mocht er wezen. Na één week Dublin gekend te leren hebben, werd het tijd om toch enigszins de bespaarmodus in te zetten, omdat je zeker €5,50 betaald voor een pintje Guiness in Temple Bar. Wij besloten met een groepje, zoals gewend in Nederland, een pilsje te drinken voor het feest begon. Helaas voor ons bleek dat wij erg kundig zijn in het verleggen van onze grenzen en naarmate de avond vordert lijk je er alleen maar zekerder van te worden dat deze grens nog niet bereikt is. Het resultaat: alsnog geen geld bespaard en aantal mooie plaatjes. Een weetje: De Ieren noemen een feestje als dit: having some crack with my friends.

Na dit feest was er dan eindelijk sprake van datgene waar je het meest voor vreest. Om 11 uur ietwat brakkig, zoekend naar water, in de collegebanken moeten zitten voor de zogenoemde academische introductie. Juist op deze dag leer je dan totaal onverwacht iets over de Ieren wat niemand van tevoren had gedacht: Ieren zijn hartstikke efficiënt. Ieren zijn zo efficiënt dat ze, ondanks dat ze twee uur inplannen voor een hierboven beschreven introductie, dit gewoon in één uur kunnen. Gelukkig  voor ons. Om 11 uur zaten we klaar. Alle Erasmus studenten van de 'college of business' vol verwachting. Om half 12 komen de sprekers binnen. Kan gebeuren. Een half uur later is het tijd voor een korte onderbreking van 10 minuten. 30 minuten later kunnen we verder. Ik kan wel wennen aan deze efficiëntie. Zeker toen ik erover na begon te denken. De vorige dag maakte we iets mee wat ik nog nooit eerder had meegemaakt. Na een tijdje gezeten en geluisterd te hebben met circa 80 internationale studenten kregen we honger.



Deze school (DIT) besteld dan gewoon voor ditzelfde aantal mensen pizza. Zo'n twintig meter lange rij, opgesplitst in twee delen, vol met pizza. Ook hier kwam de Ierse efficiëntie naar boven. Ze dachten niet alleen aan het stillen van de honger op dit moment, maar ze zorgde er meteen voor dat menig student pizza mee naar huis kon nemen om 's avonds op te warmen. De winst zat hem vooral in het mooie uitzicht tijdens de rondleiding door de schoolgebouwen. Hier en daar een student met een of twee pizzadozen al sloffend door de gebouwen van DIT. Deze gebouwen hebben hier overigens wel leuke dingetjes. Pooltafels, ping-pongtafels (tafeltennistafels, I know), bankjes hier en daar, een enorme bieb, een fitnessruimte en een zwembad behoort allemaal tot de faciliteiten. 


De introductie was afgelopen, het weekend ging voorbij en toen begon school toch echt. Chaotisch als sommige zaken geregeld leken te zijn, zaten er zeker goede kanten aan. Zo kan iedere Erasmusstudent namelijk zelf kiezen welke vakken je wilt volgen en hoewel je dit van tevoren hebt moeten aangeven bij je eigenlijke school, meldden de Ieren zeer hulpvaardig dat we twee weken de tijd hebben om vakken uit te proberen om vervolgens die vakken te kiezen die ons het meest zinnen. Top! Hoe kies je dan? Je past je aan aan de Ieren, denkt na over hoe je zo efficiënt mogelijk met je tijd om kan gaan en kijkt welke vakken ook nog enigszins interessant zijn. Het resultaat mag er wezen. 12 volledige uren les per week. Het houdt je van de straat zullen we maar zeggen.

Ironisch genoeg zijn het deze straten waar ik me veel op bevindt. Wandelend naar school, naar huizen van vrienden (zo mag ik ze ondertussen denk ik wel noemen), van pub naar pub, maar uiteindelijk altijd naar huis. Dat is het gevoel wat steeds meer komt. Wat begon als een ietwat rare vakantie, begint nu toch steeds meer thuis te worden. Ondanks dat mijn huisgenootjes in Nijmegen van absolute wereldklasse zijn, valt het hier zeker niet tegen en heb ik hier een paar goede maatjes rondhuppelen, waaronder mijn kamergenoot. In Dublin is het niet ongewoon om een kamergenootje te hebben en om kosten te besparen en dit toch als een uitdaging te beschouwen heb ik hier ook voor gekozen. Een Fransman met een ongelofelijk gevoel voor humor krijgt af en toe een hacky sack naar z'n hoofd als ik even niks te doen heb. Doordat je op verschillende tijden school hebt, heb je toch nog de nodige privacy en ben ik achteraf zeer blij dat ik deze keuze gemaakt heb!

Ik kan wel wennen aan de Ierse hulpvaardigheid, vriendelijkheid, ontiegelijke efficiëntie en alle internationale mensen om mijn heen.

See ya!
 

Mijn eerste weekje in Dublin

Hoihooi,

Ondertussen zit het eerste weekje alweer erop en op deze manier kan iedereen eens lezen hoe het echte leven in Dublin in elkaar steekt.
Hoewel relatief goed voorbereid, ga je dan toch voor het eerst in je leven een half jaar op een eilandje vertoeven zonder dat directe vertrouwelingen in de buurt zijn. Een rare mix van het gevoel van vrijheid en toch een lichtelijke angst dat de verwachtingen die gecreëerd zijn over het studeren in het buitenland niet waar te maken zijn, treed in. Ik kwam aan en de eerste twee stereotype Ierse verwachtingen kwamen uit: het regent en iedereen is bereid je te helpen met wat je ook maar vraagt. Met een adres en de simpele hoop dat je er ooit zal komen op zak begon mijn eerste uitstapje naar het eerste beste informatiebordje dat ik kon vinden. Een ontzettend vriendelijke vrouw verwees me door naar de volgende vriendelijke vrouw die wel de juiste informatie had. Eenmaal op weg naar de bus schijnen auto's toch nog meer links van de weg te rijden dan Nederlanders dit normaal doen. Na eenmaal de weg overgestoken te hebben en de goede bus bereikt te hebben (natuurlijk geen idee hebbende waar ik moest uitstappen) ontmoette ik wederom een vriendelijke Ierse vrouw in de bus. Haar tips: vind een leuke kroeg en ontdek waar 'The Spire' is, zodat je nooit verdwaald raakt als je dronken bent. Beide kunnen van de checklist af. Enerzijds omdat The Spire een enorme nutteloze naald is die je niet kunt missen en omdat leuke kroegen makkelijker te vinden dan te ontwijken zijn, anderzijds omdat ik de eerste dag met een huisgenoot besloot door Dublin te gaan lopen, verdwaald raakte en pas vier uur en na het zien van vele delen van Dublin later, weer thuis was.
Mijn huis heb ik dus bereikt en ondertussen heb ik al mijn vijftien huisgenoten leren kennen. De een wat rustiger dan de ander, maar er is zeker een harde kern aanwezig die in is voor een pilsje doen hier en daar. De eerste twee dagen stappen, inclusief mijn drinking buddy, onstonden. De meest fantastische bar ooit leerde ik op de eerste avond kennen: The Brazen head. Een aanrader voor iedereen die ooit in Dublin komt. Een betaalbare bar met een mengelmoes van jong en oud, waar elke dag live muziek is en waar het niet meer dan normaal is dat de hele kroeg in volle borst staat mee te blèren met de muziek tezamen met het enigszins ritmisch slaan op de tafels.
De tweede dag hebben we een bezoekje aan het temple bar district gebracht (evenals de vier dagen erna) wat het meest bekende uitgaansgebied van Dublin is, waar ook in elke tent live muziek is te vinden en waar ook jong en oud even dronken door elkaar rondhuppelt.
De angst dat het misschien nog enigszins ging tegenvallen was compleet weg en op dat moment had ik alleen nog mijn huisgenoten leren kennen. De dag erna stond een meeting met vier Nederlanders uit Nijmegen op het programma ter symbolisering van het internationale karakter van Dublin. Wel hebben we ons meteen aangepast aan de cultuur en zijn we om 15:00 uur de pub ingedoken waar natuurlijk op zondagmiddag jong en oud staat te zuipen. Behalve dat de Ieren hun naam op deze manier eer aandeden, deden de Nederlanders dit natuurlijk ook door overal in de wereld aanwezig te zijn. We werden in de eerste beste kroeg direct aangesproken door twee Nederlandse studenten, natuurlijk ook ui Nijmegen, die zich toevallig ook daar, aan het verdiepen waren in de Ierse cultuur.
Dit alles nog voor de introductie begon. Deze stond gisteren, vandaag en morgen op het programma. Ontzettend veel Erasmus studenten uit de hele wereld kwamen bij elkaar voor hun studie. Wellicht. Om dit te vieren,,, ik geloof niet dat ik dit hoef te beschrijven. The Auld Dubliner is echter aan te raden zo bleek. Het was een top avond met mensen uit Noorwegen, Frankrijk, Italië, Spanje, El Salvador en Nederland.
Enigszins vermoeid en me alweer verheugend op het introductiefeest van vanavond waar ik waarschijnlijk nog veel meer mensen leer kennen, hoop ik dat jullie allen iets wijzer zijn over het leven in Dublin.

See ya!